Έχουν παρέλθει 44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η 17η Νοεμβρίου αποτελεί μια ημερομηνία-ορόσημο για την ιστορία και την πολιτική ζωή του τόπου μας, καθώς νέοι άνθρωποι, φοιτητές στην πλειονότητά τους, από διαφορετικές καταβολές και ιδεολογίες, όρθωσαν το ανάστημά τους και επέδειξαν αίσθημα αυταπάρνησης και υψηλής δημοκρατικής συνείδησης. Αχρωμάτιστοι νέοι άνθρωποι ύψωσαν εκείνη τη μέρα τη φωνή της Δημοκρατίας ενάντια στη δικτατορία, αντέδρασαν για την καταπάτηση των ατομικών τους δικαιωμάτων απέναντι στο καθεστώς των Συνταγματαρχών και έδειξαν το δρόμο για την πτώση του καθεστώτος, η οποία και επήλθε λίγο καιρό αργότερα με την τραγωδία που συνέβη στην Κύπρο.
Η συνέχεια είναι αρκετά γνωστή σε όλους μας. Πολλοί καπηλεύθηκαν το γεγονός εκείνο και κατάφεραν να χτίσουν τις πολιτικές τους καριέρες ή να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Ένας αγώνας ακηδεμόνευτος που βάφτηκε στο αίμα των νεκρών, υιοθετήθηκε εξ ολοκλήρου από τον χώρο της αριστεράς, η οποία ακόμα και σήμερα θεωρεί πως δικαιούται αποκλειστικά να τιμά τη μνήμη των νεκρών εκείνων. Εν τέλει η γενιά εκείνη, η «γενιά του Πολυτεχνείου», όπως ονομάζεται αρκέστηκε να απολαύσει τα προνόμια της νέας ζωής που απέκτησε από την υστεροφημία του Πολυτεχνείου, αντί να συνεχίσει να μάχεται για τα κρίσιμα ζητήματα της γενιάς της και αργότερα να κριθεί και ως βασική υπαίτια της νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε και που οδήγησε στην κακή διαχείριση των οικονομικών και στην βαθιά κρίση που έπληξε τη χώρα μας.
Δυστυχώς η 17η Νοεμβρίου, αντί να αποτελέσει μία ημέρα σεβασμού της μνήμης των νεκρών που θυσιάστηκαν για την επικράτηση της Δημοκρατίας μας, γίνεται έρμαιο των καταστροφικών διαθέσεων της εκάστοτε μειονότητας. Έχει γίνει πλέον παράδοση για τους παρανόμους, τους υποστηρικτές τρομοκρατών, τους παραγωγούς μολότοφ και τους κουκουλοφόρους των δρόμων ή των μέσων επικοινωνίας να καταστρέφουν δημόσιες περιουσίες στις πλάτες μιας κορυφαίας στιγμής των νέων ενάντια σε όσους προσπάθησαν να υπονομεύσουν την ελευθερία και το μέλλον τους. Οι ενέργειες των μειονοτήτων αυτών που δρουν κάθε χρόνο, μόνο τιμητικό και αγωνιστικό χαρακτήρα δεν έχουν.
Ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τιμάμε με απεριόριστο σεβασμό τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά και τις αξίες της Δημοκρατίας. Οφείλουμε άπαντες να παραδειγματιστούμε από τους αληθινούς εκείνους αγωνιστές και να συνεχίσουμε με σθένος να διαφυλάσσουμε τις αξίες της Δημοκρατίας μέσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή όπου η βία και η ανομία έχουν ριζώσει στην ακαδημαϊκή κοινότητα, η σωματική ακεραιότητα των φοιτητών μας και οι εγκαταστάσεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τίθενται σε κίνδυνο και η κυβέρνηση, όχι μόνο αδυνατεί να επιβάλλει την τάξη, αλλά στέκεται αδρανής ενθαρρύνοντας τα φαινόμενα αυτά. Το αληθινό στοίχημα της δικής μας γενιάς για το οποίο θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε, είναι η επικράτηση της αριστείας, της ατομικής και κοινωνικής προόδου και της δημοκρατικής νομιμότητας, απέναντι στις ιδεοληψίες και την οπισθοδρόμηση των Πανεπιστημίων.